pendik escortbostancı escortkadıköy escortataşehir escortEvolve casinoCbet casinoHyper casinoDrift casinoBetsson casinopasgolistanbul escort bayanhttps://www.digitalnorthampton.com/https://www.cafeneve.com/https://thechelseatreehouse.com/deneme bonusuistanbul escortbetewingaziantep escortgaziantep escortporno izle1xbet girişistanbul escortbeylikdüzü escortbets10 girişstakebetkolik güncel girişmarsbahis girişbaywingrandpashabetgrandpashabetjackbetjackbetbahis siteleri 2024casibomİstanbul escortLefkoşa escortEscort bayan istanbulİstanbul escort bayanEscort istanbulcasibomankara escortGrandpashabetbetwoonspincoGrandpashabetjojobet girişCasibomcasibom715betistmeritkingJojobetasyabahis güncelasyabahis güncelbetpublic girişbetofficeonwin güncel girişjojobetjojobetjojobetjojobetjojobet girişextrabetcasibom girişcasibomcasibom girişcasibom güncel girişcasibomjojobet resmi girişJOJOBETjojobetextrabetMeritkingcasibom girişextrabetcasibomcasibomcasibomDeneme Bonusu Veren Sitelerdeneme bonusu veren sitelerdeneme bonusu veren sitelerbetewinjojobet güncel girişmatadorbet giriştümbet girişcoinbarmarsbahisonwinmeritking girişasyabahis güncelPusulabet güncel girişcasibomcasibommatadorbetmatbetcasibomzlot güncel girişcasibom girişcasibom girişcasibom güncelbettinemaltcasinobahigomeritking girişjojobetcasibom girişcasibom girişmarsbahis güncel girişgrandpashabet güncel girişgrandpashabet güncel girişgrandpashabet güncel girişmatadorbet güncel girişbetcupvbetdumanbetsafirbetbetmoonhiltonbetsafirbetsahabet güncel girişsekabet güncel girişsafirbetMarsbahis güncel girişartemisbet güncel girişrestbet güncel girişcasibommatadorbetgrandpashabetsahabetonwinsekabetonwinholiganbetjojobetzlot girişzlot güncel girişMeritkingonwin güncel girişbetwoonsetrabetsekabet girişholiganbetBornova Escortcasibommatadorbetcasibomcasibomcasibom grandpashabetcasibomjojobet girişGoogle Hit Botuimajbet girişmarsbahis girişcasibom girişcasibom girişcasibom girişMeritking Güncel Girişdeneme bonusu veren sitelerjackbetcasibom girişGrandpashabetbetwooncasino sitelerijackbetbetebetonwinKartepe Escortbaywin girişbaywinbetciocasibomcasibom girişgrandpashabetgrandpashabet giriş

Kategori: Yazarak İyileşme Blog

Kategoriler
Altın

Altın Kız – Mine Kar Özbek

Sinem hayatından sessizce çıkıp giden ruh ikizinin ardından büyük bir boşluğa düşmüştü. Ruh ikiziyle beraber geçirdiği güzel anlardan ayrılmak onda kara büyü etkisi yapmıştı sanki. Kimseyle konuşmuyor, kimseye derdiyle ilgili tek bir kelime dahi söylemiyordu. Aslında bu durumdan memnun değildi. Fakat nasıl bir çıkış bulacaktı onu da yaşayarak görecekti. Aylardan mayıstı. Her yer mis gibi güllerle bezenmiş, doğa tüm ihtişamını gözler önüne sermişken o bu sebepsiz gidişin aslında gerçek sebebinin kendisi olmadığı gerçeğiyle yüzleşti. Günlerce kendisini suçlamıştı. Meğerse; her bitiş yeni başlangıçları doğuracaktı. Bu kadersel döngü Sinem için yaşanması gerekli bir süreçti. Yüreği saf bir kızdı Sinem. İnsanlara çabuk güvenir bir o kadar da hayal kırıklığı yaşardı. Her hayal kırıklığı korkusunu da tetiklemişti.

“Neyden korkuyordu?’’

Yalnızlıktan mı? Terk edilmekten mi? Sevilmemekten mi? Bu sorular beynini kemiriyordu.

Babası da yıllar önce terk etmemiş miydi? O zaman vakti gelen giderdi aslında. Birileri hayatından çıkar, başka birileri hayatına girerdi. O yüzden akışta olmak ve hayatı olduğu gibi özümsemek gerektiğini öğrenmekte geç mi kalmıştı acaba? O da herkes gibi biliyordu aslında. Yaşam, senin hayata bakışını değiştirmezsen değişmeyecekti. Hayatının en güzel farkındalığını yaşadığı ruh ikizi ondan çok uzaklara gitse bile yaşam yeni sürprizlere gebeydi. Bu karmaşık ruh hali onda belirsizlik hissini çoğaltıyor aynı zamanda fiziksel rahatsızlıklarını da tetikliyordu. İnsanlara fazla mana yükledikçe bir şeyler ters gidiyor inadına herkes ondan uzaklaşıyordu. Bu onda kaygıyı arttırıyor aynı zamanda da öfkeyi çağrıştırıyordu. Öfkeliydi. Hayata, insanlara, değer verip sonunda gidenlere, emeğini sömürenlere kısaca geçmişine. Tam mutlu oldum derken başka bir sebep yoluna çıkıyor yine tökezliyordu. Değişmesi gereken kendisiydi. Bunu artık anlamıştı.

Herkese altın muamelesi yapmanın anlamı yoktu. Doğada her şey altın değerinde bile olsa demire de ihtiyaç vardı, bakıra da. Doğası demire yakın olan birine altın muamelesi yaparsan tökezliyorsun. Bunu sonunda çok iyi anlamıştı. Aslında kendisi altındı. Başkalarına o kadar değer veriyordu ki kendi değerini unutuyordu.  Değerini hatırlatan her olay sonunda Sinem’i daha da güçlendirmeye başlamıştı. Güçlü kızdı Sinem. Artık her yaşadığı olayda kendini yargılama huyundan vazgeçip yaşamın rutinine geri döndü.

 

Mine Kar Özbek      02/02/2021

Kategoriler
Altın

Altın – Yunus Kavruk

Bir hayal vurmuştu İberya’yı, hemen sonrasında da bütün Avrupa’yı. Kimsenin henüz tam olarak nereye kadar uzandığını bilemediği, bin bir tür coğrafyaya ev sahipliği yapan, upuzun nehirlerinden yukarı çıka çıka sonu gelmeyen topraklara açılan, her keşfe çıkıldığında bir başka yabancı insan topluluğuna varılan, ve belki de o zamanın katı ve neredeyse değişmez varlık eşitsizliklerine ve sosyal sınıflarına rağmen bir avuç insana, bir başka hayatın var olabileceğinin düşünü kurduran bir kıta belirmiş ve bilinen aleme dahil olmuştu: Amerika. Ve işte bu kıtanın güney kısmında bir söylenti, rüzgârlardan hızlı bir şekilde denizleri aşarak İberya’nın maceraperest sahillerine, ardından Akdeniz’in ve Kuzey Denizi’nin ticaret limanlarına, ve son olarak da varlığının ayırdına vardığı kıta ve alem karşısında ne kadar da ufak kaldığını gören bir Avrupa’nın bütün serüvencilerine ulaşmıştı. Bir altın kraldan, altın krallıktan, hatta altın insanlardan söz ediliyordu, bir altın cennet geliyordu insanların gözlerinin önüne. Yalnızca kralın başındaki, boynundaki, kolundaki, parmağındaki altın değildi Avrupa’daki gibi, herkesin üstü başı altındı: takısı, kıyafeti, başlığı altındı, evlerinin duvarları, uzandıkları yatakları, örtündükleri kumaşları altındı, çektikleri arabaları, gittikleri yolları, birbirlerine her gün verip aldıkları altındı. Küçük fakir kıtanın gözü dönmüştü, içinde yaşadıkları cehennem hayatından bir çıkış, altından ibaret bir cennete, hep bir başka dünyada gözledikleri cennete bu hayatta ulaşabileceklerini düşündüren bir fırsat gelip insanların önüne serilmişti. O millet, bu millet dinlemedi kimse, o kayıp altın diyarı bulup ele geçirmek için yelken açtılar, akın akın Güney Amerika’nın sahillerine ulaşabilmek için rüzgârları kolladılar. Bir kısmı da ulaştı hakikaten yeşil, yaban kıtaya. Avrupa ahalisinin aşina olmadığı bin bir hastalık belasından yeterince uzun süre korunup da hayatta kalabilenler, gözüpek birliklerini toparlayıp da yağmur ormanlarına dalıyor, nereye, nasıl ve ne kadar zamanda ulaşacağı hakkında en ufak bir fikri olmadan koskoca bir bilinmeyene doğru atılıyorlardı. O ağır, nemli havasıyla yabancısına baş döndürücü bir boğulma yaşatan, yemyeşil bitkileri yer yüzeyinin her bir noktasına yayılarak birkaç metre ötesini bile gözlere zor seçtiren, bir vahşi rekabet aleminde hepsi birbirinden tehlikeli türlü türlü hayvanıyla yağmur ormanları, en korkusuz, en dayanıklı, en sabırlı kaşifleri harcıyor, harcayamazsa da rahatlıkla yıldırıyordu. Günışığından yoksun karanlık yeşil ufku gözleyerek yol almaktansa nehirlerden yukarı yolculuk etmeyi tercih edenler hiç de az değildi, ama onların haritaları da bilinmeyen uçsuz bucaksız topraklardan ibaretti, keşfettikleri de devede kulaktı. Hangi vasıtayı seçerlerse seçsinler, arar durur bir avuç kâşif, geldikleri yurtlardaki halkların zihinlerinde bile canlandıramayacakları bir coğrafyada güneş renginin peşinde kilometreler kat ediyor, kimi yitip gitmeden, fakat altın ülkeyi de bulamadan geri geliyor, kimi de kendisinden bir daha asla haber alınamayarak kendine bu ormanları mezar seçiyordu. Bir insan izi, bir yerleşim kalıntısı, bir tutam altın tozu görme umudu sanrılarını vurdukça akıllarını kaybedecek duruma geliyor, hayal ile gerçek arasında bir yolculuğa zar zor devam ediyorlardı. Birkaç böcek, birkaç kuşun sesiyle ara ara aydınlanan orman, kâşiflerin patırtısıyla kulaklarda parıldıyor, onlar yollarına devam ederken yavaş yavaş sönüyor, ve sonunda o eski kara sessizliğine bürünüyor, kimi cana hayat, kimi cana ölüm mekânı olan topraklar sustukça susuyordu.

Yunus Kavruk

Kategoriler
Altın

Altın Gülü – Levent Erim

Hayatta “alt tarafı bir soru sormak” ne kadar zor olabilir ki? Alt tarafı derken bu sorunun önce altına sonra da üstüne bakacağız. Soru bir kadına arkadaşlık teklif edebilme yani tabiri caiz ise çıkma teklifinde bulunma. Bu soruya ilk başta günümüzün trendi olan “aşağı bakmayacağız” ile değil 80 döneminin trendi olan “Kadayıfın altının kızarıp kızarmadığına bakacağız” ile çözülmesi gereken bir durum bu. Bir erkek neden alt tarafı 5 saniyelik bir soru için niye seneler boyu yırtınır ? Alt taraf demişken bu sorunun altında yatan reddedilme korkusu, utangaçlık ve kendini daima eksik görmek ve tabi çevrendekiler “sözde” en yakının olan kişiler eksik olduğun tarafını sana gösterirse bal gibi de olur. Bu olumsuz hisler ve düşünceler insanda alışkanlık yapar. Esasında bu olumsuz düşünceler sadece arkadaşlık teklifinde bulunmak isteyip bulunamama konusunda değil her konuda geçerlidir.

Pozitifin negatif olduğu bir dönemde olsak da bu tarz alışkanlıkları kırmak için negatifi pozitife dönüştürmek gerekir. Yani reddedilme korkusunu cesaretli olmaya, kendini eksik hissetme düşüncesini yeterli olduğuna dönüştürmek şart. Çünkü altın gibi değerliyiz ve değerimiz asla kaybolmaz sadece kendimize nasıl bakmayı bilmemiz gerek. altının alış ve satış fiyatı değişebilir ama insanın alış ve satış fiyatı olmaz. Altını alan ve satan insandır ama insanı satın alıp satmaya çalışan zaten insan değildir. Bunun farkında olmazsak boynu bükük solmuş bir gül gibi yaşarız. Altın gibi değerli olduğumuzu hatırlamak ve içimizdeki olumsuz düşüncelere değerli olduğumuzu kabullendirtmek gerekir. Çünkü kadayıfın altı kızardı yani vakit geldi çattı. Kendimize boşu boşuna yarattığımız sıkıntılarımızın hep üstüne baktık. Sıkıntı ve alışkanlıkların aşağısına bakınca da bu sıkıntılarında altındakilerini gördük. Bir daha aşağısına bakmayacağız.

Çünkü biz altın gibi değerliyiz ve solmuş boynu bükülmüş bir gül gibi yaşamayı bırakıp gül gibi açmamız ve açılmamız lazım.

Kategoriler
Aşure

Öz – Ahmet Bedii Salman

Donuk ışıkların eşliğindeki heyecanlı saatlar, o dakikanın varmasını bekliyor ve yukarıdan baktıkları kalabalığa işaret ediyorlardı. Uzun zaman sonra dışarı çıktığım için, etrafımda akan parfümleri duymanın verdiği haz iliklerime işlenmişti ve ben de saatlerin heyacanını paylaşıyordum. Şehre gelen senfoni orkestrası herkesin dikkatini çekmiş ve usulca akan monoton hayat, bir akşam için canlılığa yenik düşmüştü. Montlarının yakalarını hafifçe birleştirmeye çalışan kadınlar, kavalyelerinin koluna girmiş ve heybetli şehir oditoryumuna doğru akıntıya kapılmışlardı.

Ocakların derin ateşinin arkasında, bu ortam için özlemini dile getiren arkadaşım, şehrin heyecanını paylaşmak için bana katılmıştı. Stres ve yeteneğin iç içe bulunduğu mutfaklardan, sakin ve duygulu müziğe geçiş yapmak onun da ilgisini çekmişti. Bulabildiğimiz en güzel koltuklara oturduktan sonra akıntıyı izleyerek yaşadıklarımızı paylaşmış, orkestra şefi ile Konzertmeister’ın takdimiyle kulaklarımızı sahneye yöneltmiştik.

Küçüklüğümden beri derin bir tutkuyla bağlandığım klasik müzik beni her zamanki gibi etkisi altına almıştı. Benim için hep duyguların özünü yansıtan ve yücelten bir sanat anlamını taşımış ve yine o akan harmonide kendi benliğimi bulmama yardım etmişti. Ancak, ilk kez bu harmonik duygular sıkça yutkunmama yol açmış ve bedenim garip bir şekilde aşure istemişti. Garipsedim ve dikkatimi parçaya vermeye çalıştım.Konser bitiminde en yakın pasteneye gitme planlarımı kurduktan sonra ancak eserin yarattığı atmosfere geri dönebildim.

Neden bu klasik eser, bana aşureyi hatırlatmıştı? Sadece açlık değildi bu hissiyat, peki neydi? Arkadaşım, pasteneye yürürken bu isteğimle eğlenmiş ve sebebini o da anlayamamıştı. “Belki çok mutlu olduğun içindir” gibi yüzeysel bir sebep sunmuştu ama bu dürtü çok daha farklıydı.

Konu konserdeki bütünlük ve harmoniden açılmış ve aşure, pastaneye kadar ikinci plana atılmıştı. Çeşitli enstrumanların birlikteliği, farklı notaların uyumu ve ortaya çıkan devasa sonuç hakkında konuşmuş ve küçük elemanların öneminden bahsetmiştik. Belki de tek başına dinlense anlam oluşturmayacak notalar, birbirleriyle harmanlanmış ve ortaya harmoni çıkmıştı. Bu esnada koyu sohbet bizi pastaneye götürmüş ve heyecanla beklediğim aşure önüme gelmişti.

Onu kaşıkladığım an; bademler, nohutlar, kayısılar, buğdaylar birleşmiş ve ruhsal ihtiyacımı karşılamıştı. İşte o zaman anladım neden canımın aşure çektiğini. Harmoni sadece müzikte değil, her alanda kendini gösteren ve dünyayı güzelleştiren etmendi. Klasik müziğin özünü oluşturan harmoni, özellikle bu tatlıda kendini göstermiş ve her element birbirleriyle birleşmişti. Aşurenin sahip olduğu sembolik anlam aslında harmoni ile eşdeğerdi. Yaşadığımız evrenin özü, doğada, sanatta, insanda görebildiğimiz ve hissedebildiğimiz değer harmoniydi. Bu yüzden insanlar aşureye önem verdiler, korudular ve sahip çıktılar. Yakınlarıyla paylaşarak tatlının içindeki harmoniyi, kendi aralarında bulmaya ve yaşatmaya çalıştılar. Yıllar boyunca, keskin, yüksek, tiz notalardan çeşitli insanlar aşureyle uyum sağladılar ve harmonik bir yaşam sürdüler. Aşurenin bana verdiği şey sadece zevk değildi, aynı zamanda hayatın özünü hissettirmişti. Saatlerin heyecanla beklediği an gelmiş çatmış ve son kaşıkla yoluma devam etmiştim.

Kategoriler
Aşure

Bir Uyum Hikâyesi – Ayfer Atay

Kadın ocağın üstüne koyduğu kocaman bir tencerenin içindeki malzemeleri, yavaş yavaş ve sakince bir kepçeyle karıştırıyordu. Öylesine özen gösteriyordu ki, incitmekten korkarcasına, hassas ve ritmik hareketlerle döndürürken kepçeyi yıllar öncesi düşmüştü yadına. Geldiğinde, ne dilini, ne kültürünü bilmiyordu bu ülkenin. Her şey o kadar farklıydı ki, yepyeni bir hayata başlayacaktı burada ailesiyle. Birlikte getirdiği kültürü, dili, dini, ne kadar farklıydı bu ülkedekinden, hele iklimi ve coğrafyası bambaşkaydı gerçekten. Buraya ve insanlarına uyum sağlayabilecekler miydi acaba. Çocukları, bazen ağlayarak geliyordu okuldan. Bir defasında, çocuklarından biri “öğretmen ve çocuklar başka türlü konuşuyorlar, ben bir daha gitmeyeceğim o okula ” deyip ağlamıştı, Bir başka zaman da diğer çocuğu   “Anlamadığım için öğretmen başıma vurdu” deyince, ertesi günü bir tercümanla soluğu okulda al misti. İste yine hatırlayınca içi sızlamıştı kadının… Ne zordu altı ve yedi yaşındaki çocuklar için derdini anlatamamak. Gerçi çocuklar çabuk öğrenirdi her şeyi ve çabuk uyum sağlardı diye düşünüp rahatlat misti kendini. Belki kendisi için daha zor olacaktı bu, kolay mi koca 30 yılı geçirmişti ülkesinde, çocukluğunu, gençliğini birikip gelmişti, ne anası babası, ne kardeşleri, ne de akrabaları vardı. Artık bu ülkede yasamak kaçınılmazdı, ne kadar istese de geri dönmek söz konusu değildi.

Tencerede kaynayan Aşureydi, içine başka katabileceği malzemeleri düşündü kadın, sonra tezgâhın üstünde bekleyen üzüme, özenle doğranmış kayısı, incir ve elmaya baktı, ve onları usulca içine attı. Tüm bunlara ceviz, badem ve fındık, üç dört de karanfil kattı, bir de seker konunca tadına doyum olmazdı…

Elindeki kepçeyle karıştırırken Aşureyi, dikkatlice bakıyordu, fokurdadıkça tencere, baklagiller, tahıllar, meyveler ve çerezler kıvrak hareketlerle birlikte dans eder gibiydiler. Ne güzel kaynamış ve kaynaşmışlardı birlikte hepsi de.

İnsanlar diye düşündü neden böyle olamaz, Almanlar Türkleri, Türkler de Rusları istemez. Ne kadar entegrasyon dese de bastakiler, çocuklara Türkçe konuşmayın okulda derler. bazıları gizlice, bazıları açıkça Ausländer raus ( yabancılar defolsun ) diyerek düşmanlığı körükler. Kim isterdi ki ülkesini terk etmek, barış, huzur olsaydı. Kimi düşündüğü için, kimi yokluktan, kimi savaştan kaç misti, elbette içinde okumak ve çalışmak için gelenler de vardı, ama sonuçta hepsine “Ausländer” yani “Yabancı” diyorlardı..

Simdi o başka bir ülkede, başka başka ülkelerden gelen çeşitli malzemelerle aşure yapıyordu. Yasamak zorunda olduğu ülkede; ayni aşurenin içindeki malzemeler gibi, onlarca farklı ülkeden gelmiş rengi, dili, dini farklı; sari, beyaz ,siyah insanlar vardı. Yaşadığı ülkenin insanlarıyla ve diğer insanlarla kaynaşmak ,kültürlerini, bilgilerini, paylaşmak ne güzeldi. Kimi Budist, kimi Musevi, kimi Hristiyan, kimi Müslüman. Komşuları olan İtalyan’dan pizza yapmayı, Alman’dan acık konuşmayı, disiplinli olmayı, Vietnamlıdan Asya soslarını yemeklerini, Kübalıdan salsa yapmayi, bir de Ganalı komsusundan biraz da bongo çalmayı öğrenmişti. Hindistanlı da vardı, yoga yapmışlardı birlikte. Hoşgörüyle yasamak aslında ne güzeldi, herkesin birbirinden öğreneceği ne çok şey vardı.

Kadın, kepçeye aldığı aşureyi, yukardan aşağıya doğru yavaşça tencerenin içine akitti, aşure kıvamını al misti, son bir kez karıştırdı, soğutmadan yavaşça kaselere boşalttı… Tencerenin dibini kendisine ayırdı, geride kalanı parmağıyla sıyırdı, sonra da bir güzel parmağını yaladı… Tadı da hiç de fena olma misti.. Tencereyi musluğun altına koydu, yapış yapış olan parmağını yıkadı.

Sonra dönüp, ocağın yani başında duran, gülsuyu şişesine, önceden kavurduğu susam ve nar tanelerine baktı. İste bunlar ülkesine aitti, izinden dönerken birlikte getirmişti, onları da en sona saklamıştı.

Bir sanat eseri yaratırcasına ; kaselerdeki aşurelere özenle biraz gül suyu damlattı, üstüne kavrulmuş susamı parmak uçlarıyla dağıttı, biraz da tarçın serpti, en üstünü de kıpkırmızı nar taneleriyle donattı, aşure böylece gelin gibi süslenmişti, içine sevgisini de kattı.

Kaseleri bir tepsiye yerleştirdi, içinde bir sevinç ve huzurla, belki de biraz gururla, diğer ülkelerden gelen komşularıyla paylaşmak üzere kapıya doğru yöneldi…

Kategoriler
Aşure

Aşure – Ahmet Bedii Salman

Aşure kulaktan dolma bilgilerimize göre Nuh tufanının son günlerinde gemi ambarında kalan tüm malzemelerden yapılan bir aş. Nuh tufanı semavi dinler tarafından kabul gördüğüne göre acaba onlarda da aşure veya benzeri bir yemek pişirme geleneği var mı?

Bizim kültürümüzde evde pişirilen aşure, pişi veya bişi ve helva üzerine yüklenen bir kutsallıkla özel günlerde komşulara ve eşe dosta da dağıtılmak üzere bol miktarda pişirilen yemeklerdir. Alanlar da Allah kabul etsin demeği ihmal etmezler, bu da arkasında bir niyet olduğu, bu amaçla yapılıp dağıtıldığı anlamına gelebilir mi? Yoksa bir dil alışkanlığı mıdır?

Kimi yörelerde bişi, kimi yörelerde pişi dediğimiz un ve sudan yapılan bu hamur işi hayır niyetiyle kandillerde kandil simidinin pastanelerde ticari bir meta olarak yerini almasından önce evlerde yapılarak konu komşuya hatta sokaktan geçenlere de dağıtılırdı.

Helva ise tereyağında kavrulan irmiğin üzerine şeker ilavesiyle hazırlanan ve ölünün arkasından dağıtılan hemen hemen her evde bulunan temel gıdalarla hazırlanan, zaman zaman içerisine kişmiş de denilen kuru üzüm veya genellikle de çam fıstığı ilave edilen bir yemektir.

Bu her iki yemek de adildir ve hemen hemen her evde bulunabilen temel gıda maddeleri olan un, yağ, şekerle yapılır, tek farkı yapanın el lezzetidir.

Ya aşure öyle midir? Aşure hiç adil değildir, evde ne varsa kullanılır fakat her evde olan çok farklıdır.

Aşurenin özü gendimedir. Kimi yörelerde yarma olur ama şimdilerde paketlerin üzerinde “aşurelik buğday” yazdığı için çok değil bir nesil sonra gendimeyi hatırlayan kalmayacak ve kültürümüzün simgesi olan bir isimde kaybolup giderken beraberinde yokluk günlerinin simgesini de götürmüş olacaktır. Anadolu’da özel günlerde pişirilen özel yemekler gendimeden yapılır aslında keşkek, ayran aşı vb.

Aşure dışarıdan bakınca ailenin alışkanlığına bağlı olarak ya kıvamlıdır veya değildir, üzerine genellikle tarçın serpilir kültürümüzde tüm tatlıların üzerine serpildiği gibi. Mevsimi ise bazı aileler nar taneleri koyarlar, aslında aşureye koyulan tek taze üründür, üzüm tanesi koyulduğunu da görürdük ama genellikle tarçın ve nar taneleri koyulurdu. Aslında her ikisi de kan şekerinin kontrolünde kullanılan 2 üründür. Şeker hastaları iyi bilirler, acaba bir tesadüf mü?

Aşure çocukluğumuzda annemizin mutfağından çıkan yemeklerin dışında ilk tattığımız komşu yemeğidir de. Annemizin yemekleri bizim için dünyanın en lezzetli yemekleridir, başkasını bilmediğimiz, tatmadığımız için. İlk karşılaştığımız ve ilk kez mukayese edebileceğimiz bir yemektir de aşure çünkü aşure ayında birçok komşudan gelecektir ve siz de göndereceksinizdir.

İlk kaşığı aldığınızda gelen evin bütün sırlarını kaşıkta ve damağınızda hissetmeğe başlarsınız. Ne kadar gendime, ne kadar fasulye ne kadar nohut var? Ben hep fındık içini arardım, halada ararım. Fasulye, nohut, incir, kişmiş, kuru üzüm, kayısı, erik kurusu, gül

Ahmet Bedii Salman

suyu, karanfil… Ceviz içine konmazdı ama üstüne ceviz döverek serpilirdi veya fındık. Fındık bulmak daha kolaydı, kabuklu fındık kırılır genellikle içine veya havanda dövülerek üstüne de ilave edilirdi ama ceviz her zaman her yerde bulunmazdı. Şaşırdınız biliyorum. Yirmi yıl öncesine kadar manavlarda patlıcan, domates, salatalık sadece ve sadece yaz aylarında görülürdü, ilk çıktıkları zaman turfanda denir ve fiyatları el yakardı hatta doğuya, güneydoğuya günler sonra gelir, daha sonra bollaşır ve de ucuzlardı. Şimdiki gençlere anlatsanız anlamakta zorluk çekerler tıpkı cevizin bulunamadığını söylediğim de sizin yaptığınız gibi. Paket halinde kuruyemiş bakkalda satılmazdı çünkü yoktu. Bizim kuruyemişimiz ay çekirdeği ve leblebiydi.

Aşureyi Nuh tufanından bu yana bildiğimiz ve yaptığımız bir yemek olarak düşünürseniz yokluk ve savaş yıllarında nasıl yapıldığını tahmin edebilirsiniz. Bolluk ve zenginlik bu ülkeye hatta dünyanın büyük bir bölümüne 1950 den sonra gelmiştir. Dünyanın yarısından büyük bir bölümü o günleri hala yaşamakta, işte bu nedenle de atalarımız tok fakirin halinden anlamaz demişlerdir ya.

Mahalleden gelenlerin hemen hemen hepsindeki gendime; fasulye, nohut, fındık miktarı aynıdır, zengin bir komşudan gelen aşurede ise fındık, incir, kayısı, erik bol olup gendimesi, fasulyesi ve nohutu daha azdır. Çocuk aklınızla karar vermekte zorlanmazsınız, asla dilinizin ucuna getirip dillendiremezsiniz, çünkü aşurenin kutsal bir yemek olduğunu size ima ettikleri için susarsınız.

Bu binlerce yıllık geleneğimiz şimdilerde 3-5 yıllık pastane kültürü tarafından ayaklar altına alınarak, içine bir şey koymayıp sadece üzeri ceviz, fındık ve son yıllarda mutfağımızı ele geçiren Şam fıstığı parçalarıyla süslenerek cazip ve pahalı bir ticari mal olarak sunulmaktadır. Birkaç nesil sonra evlerde yapılması da unutulunca acaba pastaneler tarafından nasıl devam ettirilecek bu köklü geleneğimiz çok merak ediyorum. Tahmin etmek zor olmasa gerek, pastane veya Cafe vitrinlerine bakınca sütlaç, muhallebi, kazandibi, keşkül, aşure yerini cheesecake, tiramisu, trileçe, browniye şimdiden terk etmiş zaten, maalesef evlerimizde de.

Kategoriler
Aşure

A-Şure – Ecegül Aytaç

Karantina günleri gelip günlük hayatı işgal ettiğinden beri işleri hiç yolunda gitmiyordu. Evde baktığı son kedisini kaybetmişti. Günlerce ağlamıştı ve bir dilim ekmek bile geçmemişti boğazından. 65 yaş üstüne sokağa çıkma izni verilen bir gün, komşusu ailesinden kafasını kaldırabilmişti ve beraber yürüyüşe çıkmışlardı. O gün de hiçbir şey yememişti, oğlu mesai arasında zaman bulup, eşinin “Bak annen yürüyüşlere çıkıyor bayılıp kalmasın ona yemek götür.” demesiyle ağzına birkaç lokma girebilmişti anca.

Yıllardır sokak kedilerini beslerdi. Oturduğu çıkmaz sokağa pek uğrayan olmazdı yerlisi hariç, o da fırsattan istifade sokağı kedi evleriyle döşemişti. Her sabahın köründe, kar kış dinlemeden iner kedilerine mama verirdi. Bu onun için çok kıymetli bir alışkanlık haline gelmişti, neredeyse ibadet edercesine adanmıştı kedilere. Öyle ki torununa bir gün “Annecim, ben cennete gidersem sokak hayvanlarını beslediğim için gideceğim” demişti. 2020 denilen, evinin dört duvarı arasına tıkılıp kaldığı o meymenetsiz yıl bundan da yoksun bırakmıştı onu:  hayvan düşmanı mahallelinin de karantinadan dolayı canı sıkılmış olacak herhalde, sokakta toplanan bu yüksek kedi nüfusuna kafayı takmışlardı ve muratlarına ermişlerdi. Sokakta hayvan besleyemiyordu artık, belediye o işe el koymuştu.

Bütün torunları başka yerlerdeydi, çocukları da aynı şekilde. Yalnızca, arada sırada Tekirdağ’a gidip gelen oğlu mesai arasında yanına uğrayabiliyordu. O da çok panikti. Annesine sarılmıyor, öpmüyordu. Maskesini çıkarmıyordu. İlle de balkonda oturacağız diye kadıncağızı üşümek pahasına balkona çıkartıyordu.

Muharrem ayında bir gündü, kar yağıyordu. Bu yıl ilk kez karın beyazla örttüğü şehir ona araf gibi gelmişti. Günü gelince salt alışkanlıktan aşure yapmaya karar vermişti. Şubat tatili yakındaydı, o yüzden aşureyi torunlarına saklayacaktı. Ne de olsa birkaç gün sonra onu ziyarete geleceklerdi ve o onları yemeğe boğacaktı, diye düşünüyordu Ayşe fakat bilmiyordu ki kardan yollar kapanacaktı.

Tarifi sorsalar söyleyemezdi. Otomatiğe bağlamıştı artık, yılların tecrübesi söze dile gelmeyecek bir hafızada depolanıyordu. İşte bunun verdiği rahatlık, ve pandeminin verdiği bunalımla dikkatsizce yaptı aşuresini. Önceleri ne kadar kontrolcüyse, şimdi o kadar rahattı. Malzemeleri iki kez değil bir kez yıkadı mesela. Çok kirli bir yemek olmasa da pişirirken etrafa sıçrayan muhallebiyi her seferinde önce ıslak mendille kabasını aldırıp sonra sabunlu bezle silmedi. Öylesine üzerinden geçiverdi. Meyvelerin, yemişlerin kabuklarını soyduktan sonra hemen, hiçbir yeri kirletmeden kısa süreliğine depolayacağı geçici bir çöp torbacığı edinmedi. Yemeği yaparken bile mükemmel olmak için kendini yormadı. Yemeğini önce yapacak, sonraysa dağıttığı ve kirlettiği mutfağını tertip edecekti.

Birkaç saat sonra hazırdı aşureleri. Çok güzel kokuyordu, lezzeti gözüküyordu. Fakat, o an bir şey gözüne çarptı. Daha doğrusu eksikliği battı ona: bulgur neredeydi? Koymamış mıydı yoksa? Nasıl yapabilirdi bunu? Ne kadar dikkatsizdi, böyle aşure olmaz olsundu! Gözyaşları yanaklarından ufak ufak süzüldü. Bir süre sızlandı, bir kedi gibi ağladı. Basit bir işi, aşureyi nasıl batırmıştı? O gün mükemmelliyetçiliğini bir kenara bırakacağını söylemişti ama bu çok fazlaydı. Gerçekten haddini aşmıştı bugün. Mutfak balkonuna çıktı, kedisini gömdüğü mezar saksıya uzun uzun baktı. Daldı gitti, ve her nedense rahmetli eşini de düşünürken buldu kendini. Eşiyle erken yaşta evlenmişlerdi ve falları pek tutmamıştı. Eşi pek cimri ve pimpirikliydi. Çoluk çocuk derken geçmişti zaman, eşine ve kaderine olan küskünlüğünü ve öfkesini biraz unutmuştu. Ama işte o gün, geçmişte kaç kez istemeye istemeye, öfleye püfleye ve de eşinin baskısından korkarak bulgur pilavı yaptığı günler aklına esip duruyordu.

Kategoriler
Yazarak İyileşme Blog

Yazarak İyileşme

Psikoterapist Dr. Murat Kemaloğlu ve yazar Tarık Günersel’in moderatörlüğünde, her hafta bir konu katılımcılar tarafından kaleme alınmaktadır. Çalışma hem yazarlıkta yaratıcı beceriler kazandırmakta hem de yazının iyileştirici yanı açığa çıkarılmaktadır. Ayrıca yazılar katılımcılar tarafından değerlendirilerek yazarın içgörü kazanması sağlanmaktadır. Her çarşamba akşam 20.15’te zoom üzerinden yapılan toplantı 2 saat kadar sürmektedir. 
Kayıt olmak isterseniz aşağıdaki hesaba 1000 TL yatırıp dekontu göndermeniz gerekmektedir. Bu ödeme yalnızda 4 haftalık toplantı ücretidir. Daha sonra devam etmek isterseniz tekrar ödeme yapmanız gerekmektedir.
Murat Kemaloğlu
Akbank Akdeniz Bulvarı şubesi
IBAN
TR50 0004 6006 0988 8000 0025 46Aşağıdaki linkte Youtube kanalımızdaki bazı toplantı kayıtları bulunmaktadır. Çalışmamızı bu videolar üzerinden daha yakından izleyebilirsiniz. Youtube kanalımıza abone olarak da toplantılarımıza ve diğer çalışmalarımıza dair bilgi alabilirsiniz.

 

 
https://www.youtube.com/watch?v=gzLRIkB6Wgk&t=8s